اگه لازم داشته باشید که کد رنگ بخشی از دسکتاپ رو داشته باشید و در Wayland هم کار کنه، لازم نیست اپلیکیشن ها رو زیر و رو کنید تا یکیشون کار کنه. فقط و فقط کافیه zenity رو نصب کنید و بعد با یک دستور ساده یک دیالوگ کاربردی برای برداشتن کد رنگ دسکتاپ باز میشه. جالب اینجاست که در Wayland هم کار میکنه!
و اما دستور جادویی اینه:
zenity --color-selection --title="Color pick"
همچنین میتونید این رو بعنوان یک لانچر هم داشته باشید:
~/.local/share/applications/color-picker[Desktop Entry]
Version=1.1
Type=Application
Name=Color Picker
Comment=Color Picker by zenity
Icon=colorgrab
Exec=zenity --color-selection --title="Color picker"
Categories=Graphics;
وقتی یک اپلیکیشن از Flatpak نصب میکنیم همراه با خودش یک سری نیازهایی هم داره که اونها رو هم نصب میکنه. مثلا runtime ها. بعد از مدتی ممکنه اینقدر از اینها نصب/حذف کرده باشیم که ندونیم چیا داریم.
Warehouse یک مدیر بسته های Flatpak هست که این خلا رو به خوبی پر کرده. جاش واقعا خالی بود.
همون طور که در تصاویر مشخصه، میتونید به راحتی اپلیکیشن های flatpak که دارید همراه با runtimeهاشون ببینید، حذف کنید، کش اپلیکیشن ها رو حذف کنید و...
مانیتورهای با رزولوشن بالا (4k) و اصطلاحا HiDPI کمی زودتر از پیشرفت های نرم افزاری سر و کلشون پیدا شد. و مدتی طول کشید ابتدا سیستم عامل ها و بعد کم کم نرم افزارها خودشون رو بروز کنن تا بتونن از پس این رزولوشن بر بیان.
با اینکه طی چند سال گذشته خیلی از نرم افزارها خودشون رو به این قضیه رسوندن، ولی هنوزم که هنوزه یک سری مشکلاتی برای نمایش توی این مانیتورها وجود داره.
مانیتور لپتاپ من 15.6 اینچی است با رزولوشن 4k. تا همین چند وقت پیش داشتم از رزولوشن پایین تری استفاده میکردم. تا اینکه دیگه تصمیم گرفتم وقتشه 4k رو هم برای استفاده روزانه تجربه کنم. باید بگم که بی نظیره!
من از دسکتاپ Gnome Shell (در زمان نوشتن، نسخه ۴۴) روی Manjaro و با رابط Wayland استفاده میکنم. رزولوشن 4k برای این اندازه مانیتور زیاده و نرم افزارها بسیار ریز خواهند شد. بنابراین توی تنظیمات گنوم، scaling رو روی ۲۰۰٪ میگذارم تا اندازه منطقی ای داشته باشم.
ولی داستان از اینجا شروع میشه...
البته قبلش بگم که ممکنه در سیستم شما طور دیگه ای باشه. باید خودتون تست کنید، بررسی کنید، و متناسب با سیستم خودتون عمل کنید. کافیه کمی جست و جو و تلاش کنید!
خیلی وقتها پیش میاد که یک دستوری رو اجرا میکنیم که مدتی طول میکشه تا عملیات مورد نظر تموم بشه. مثلا make
یا cp
برای کپی فایلها. با قرار دادن یک ;
در انتهای دستور، و بعد نوشتن یک دستور دیگه بعد از اون، در واقع اجرای دستور دوم رو مشروط به اتمام کار دستور اول کردیم. حالا اگه دستور دوم ما پخش یک صدا باشه، میتونیم به کار و زندگیمون برسیم و وقتی کار دستور تموم شد بفهمیم! مثلا
make; paplay /path/to/sound.ogg
میتونید دستور پخش صدا رو بعنوان یک alias مثلا ding
در ~/.bashrc
قرار بدید تا به راحتی با نوشتن ; ding
در انتهای دستورها به این هدف برسید.
حتما میدونید که وقتی فایلی رو از روی درایوتون حذف میکنین، بعدا به احتمال زیاد قابل recovery است. دلیل این موضوع رو میتونین سرچ کنین. چیزی که در این مطلب میخوام خیلی کوتاه بگم، اینه که چطور یک فایل یا دایرکتوری رو حذف کنیم تا در آینده نشه اون رو ریکاوری کرد.
خیلی ساده، اول wipe
رو از مخازن توزیع خودتون نصب کنید و بعد با دستور زیر دایرکتوری رو حذف کنید.
$ wipe -r /PATH/TO/FOLDER
دستور wipe
آپشن های زیادی داره که میتونید در صفحه man wipe
اونها رو ببینید.
مدتی از توسعه libadwaita
میگذره که دست اندرکاران Gnome از اون برای تم دسکتاپ و اپلیکیشن هاشون استفاده میکنند. اگه اخیرا تم جدیدی رو دانلود کرده باشید و یا سیستم رو آپدیت کرده باشید حتما متوجه شدید که بعضی اپلیکیشن ها مثل files
یا همون nautilus
از تمی استفاده میکنن که پیشفرض سیستمه. این تم پیشفرض همون libadwaita است که غیر قابل تغییره. چون به صورت یک library نصب میشه و سیستم خاص خودش رو برای قالب بندی اپلیکیشن ها داره.
این درحالیه که سایر اپلیکیشن ها مثلا Gnome-terminal
یا هر اپلیکیشن مبتنی بر GTK که دارید از تمی که خودتون در Gnome Tweaks
مشخص کردید استفاده میکنه.
برای اینکه به یک راه حل جمع بندی شده در این مورد برسیم، ضمن نثار پیامهایی به روح توسعه دهندگان Gnome ادامه مطلب رو ببینید
حاصل سر و کله زدن های من با لینوکس